Özlem

Hep bi çocukluk arkadaşım olsun istedim.Hiç yok.

Hali hazırda yakınımda da arkadaşım yok nedendir bilmem.
Benim hep uzaklarda bi yerlerde var olduğunu bildiğim arkadaşlarım oldu.
Telefonun ucunda güzel bir ses oldular daha dün birlikte çay içmişiz gibi konuştuk.
Hatta çoğu zaman en son ne anlattığımı bile unuttum.
Sana bunu da anlatmışmıydım la bölündü sohbetler.
Birilerinin çat kapı kapımı çalmasını istiyorum, birilerinin hadi şuraya gidiyoruz atla gel dediğini duymak istiyorum, birinin çay yaptım koş demesini bekliyorum.

Geçenlerde küstüm.
Artık kimseye bize de bekleriz demiyorum.
Dilimi buna alıştırıyorum çünkü sonra çok üzülüyorum.
Tanıdığım bildiğim herkese ben her zaman müsaitim sinyali veriyorum ama kimse üstüne almıyor.
Bigün nasıl oldu bilmem ama hiç telefonla konuşmamıştım.
Akşam eve geldiğinde eşime; en son kullandığım kelime hoşçakaldı biliyormusun dedim.
Bazen en basit şeyler çok acıklı olabiliyor.
Yaşadığım şehirde bir tane bile arkadaşımın olmaması zoruma gidiyor.
Çık gez dolaş diyorlar.
Tamam ben eskiden de yalnız gezer tozardım, alışveriş yapardım.
Ama o zaman kendi seçimimdi.
Kafamı dinliyordum.
Ama şimdi gerçekten çok sıkıldım.
Kendimi çok yalnız hissediyorum.
Akşam erkenden uykum geliyor sanki gündüz çok yorulmuşum gibi.
Hiç kimsenin girip çıkmadığı bir evi temizlemek bile çok sıkıcı.
Kir-len-mi-yor.


En kötüsü kimseye bunları anlatamamak.
Anlatınca kendimi çok aciz hissediyorum.