Şiddetin sevimlisi olur mu? Oluyormuş...

10 Ağustostan beri oğlumdan tekmeler yiyorum. İlk zamanlarda gaz mıdır falan diyordum. İnanasım gelmiyordu. Ama artık eminim. Çok heyecanlanmıyorum ama çok mutlu oluyorum. Özellikle de karnımı yağlayıp masaj yaptığımız zamanlarda kesin bir kaç tekme yiyorum. Ama ne hikmetse babası elini koyduğunda duruyor. Sanki masaja devam edin demek ister gibi tekmeliyor, sonra eli hissettiğinde mutlu olup duruyor. Bilmiyorum anlamlandırmaya çalışıyorum beceremiyorum. Mesela bugün sabah uyanırken gümbür gümbür tekmeler yedim. Eşime anlatırken  oğlum kahvaltı neden gecikti diye tekmeleyip sordu dedim. Doğru mu yanlış mı bilmem. Ama yatıpta onun tekmesini dışardan izlemek çok zevkli. Gözümü bir an kırpsam o anı kaçırabilirim diye uzun bir süre pür dikkat izliyorum. Sonra dünyalar benim oluyor. Yakında döndüğünü de izlicem inşallah. O zaman karnımda bir bebek olduğuna tam anlamıyla inanabilirim. Çünkü hala kocaman şişmiş karnımı sevmemizi yadırgıyorum. Altı üstü göbek işte diyorum. İlk zamanlardan ultrasonda bir nokta halinde görünen yavrumun şimdi ekrana sığmadığını farketmek ne kadar güzel olsa da tv de film izlemek gibi. İnanamıyorum hala. Herhalde doğumdan sonra bir kaç gün bebeğin tepesinde durup bu benden mi çıktı cidden diye düşünürüm. Belki de bebeğin benden çıktığına inanmam için kanıtlara ihtiyacım olur. Yani ya normal doğum yapmalıyım. Ya da bebeği karnımdan çıkarırlarken bende izlicem diye tutturmalıyım. O anda neler yapabileceğimi düşündüğümde kendime ben bile inanamıyorum. Şu an şeker ölçümümü yapan kocacığımın senaryasu şu: Tam  ameliyata başlarken" bi dakka bi dakka hazır değilim. Bak kesin ama bi kerede tamam mı? öyle tepemde durup bakmayın" falan diyecekmişim."  :)
Bu konuda ki fikirlerimi belki ayrıca yazarım. Paranoyak düşüncelerim insanları hayrete düşürebiliyor :)