31 Miiii?

Niye yılın son günü 31 oluyor ki.

Bunu da şimdi farkettim.

Bak kafam karıştı yine.

Yıllardır bu cenabet rakamdan kurtulmadım gitti.

Siz bilmezsiniz, benim üniversite numaramın sonu 31 di ve hep son iki numara kullanılırdı.

4 yıl boyunca insanlar bana bakıp güldü.

Gülmelerin bi kenara bıraktım nerede bana bi numara verilse ya31 olur ya da sonu 31. 

Hatta balayı odamız bile 931 numaraydı.

Ya sabır.

Neyse bugün keyfimizi bozmuyoruz.

Bugün yeni  yıl kutluyoruz.

Yen yılı eden kutluyoruz bilmiyorum ama yaptığım araştırmalara göre biz Türkler kutlama yapmayı seviyoruz.

Şimdi yeni yıl olmasaydı benim çam ağacım, bi sürü renkli renkli süslerim, ışıklarım falan olurmuydu.

Birlikte bişeyler yapardık tabi ki.

Ama (gözlerimiz parlayarak) elimizle taktığımız, ışık vereceğini bilerek aldığımız lambanın ışık verdiğini izleyemezdik.Birbirimize bakıp çocukluğumuzu yaşamamışız diyip çocuk ruhumuza bahaneler uyduramazdık.

Nereye gidiyor bu yazı.

Aslında başlığını da böyle düşünmemiştim sonunu da.

Heyecan dolu mutluluk dolu bir yazı olacaktı içinden yıldızlar havai fişekler fışkıracaktı :P

Hatta konsepte uygun bi görsel bile hazırlamıştım. Üstünde öyle çalıştım ki. Yoruldum yaneee :)

( 25 Aralık doğum günüm. Onu da aşkitomla kutladık  ihihihi :) )

Yeni yılı seviyorum.

Doğum günümü seviyorum.

Aşkımı seviyorum.

Annemi ve kardeşimi seviyorum.

Abimi ve Eceyi seviyorum.

Karşı komşum Seynep'i seviyorum.

Çam ağacımın ışıklarını seviyorum.

Bi de balonlarımı seviyorum :)

Ben bu dünyayı ve yaşamayı seviyorum :)



Bunu yazmazsam çatlarım.
Aslında benim yılbaşı planım köprüdeki havai fişek gösterisini izlemek, kendimi yollara vurup elimde bi içecekle şarkı söyleyip zıplamaktı.Ama sonra düşündüm de biz geçen sene bir dilek tutmuştuk. yeni yıl eğlencesi denilen şey olsa olsa aynı koltukta oturup yeni bişeylere birlikte başlamak olabilirdi.
Başka ne isterim ki demişti.
Tuttuğu dilek gerçek olmalıydı...