Ne Büyük Acılar Bunlar

Çok derdim var. Acayip fışkıran saatlerce sürebilecek dertleşme isteğim var. Bunları 4 grupta topladım.  Bir tanesinin trend kat sayısı bu aralar düşük, diğer 2 sinin yüksek 4. ise diğer grubu.Yoksa ben mi herşeye kıl olmaya başladım. Galiba içimi sıkan şeylerden dolayı herşeye sarıyorum, çığlık atma isteği duyuyorum. Söyleyemediklerim sinir ettikçe başka şeylerde sinir etmeye başlıyor falan. Eskiden insanların fütursuzca konuşmalarını patavatsızlıktan sanırdım. Dün anladım ki kaybedecek bişeyinin olmaması-bir şeyi kaybetmekten korkmama duygusu buna neden oluyor. yani biri size lam lum öyle böyle konuşuyorsa canınız ciğeriniz bile olsa sizi pek de sallamıyor, kızıp küsmenizi, alınmanızı, kırılmanızı umursamıyor demektir.

Bir de şunu tespit ettim ki. Birine bana kırgınmısın kızgınmısın bir sorun mu demenize rağmen size sorunu anlatmayıp sorunlu davranışına devam ediyorsa o insanın derdi herneyse yüzünüze söylemeye cesareti yoktur. Aslında bunun fesatlıktan böyle yapıldığını düşünüyorum. Sorunun çözülmemesinin kendisine faydasının olacağını düşünüyordur bence. Ama konuşursa olayın büyüyeceğinden korkabilir-ki bu durumda da farklı bir seçenek bulup işleri yoluna koyması gerekir. Bunu yapmıyorsa yine fesattır. 

Hayatta kafaya takmaya değecek çok az şey var. Tadını çıkarmak gereken biiirrr sürü şey var.

Bence benim yapmam gereken beni sıkanları bir kenara süpürüp güzel şeylere yer açmak.

(Bu cümle beni çok rahatlattı.)

Ve evimde de aynısını yapmalıyım. Bu haftayı eski eşya süpürme haftası ilan ediyorum.

hadi hayırlısı...

Ayyy sıkıntıdan temizlik yapan ev kadınlarına döndüm :(