Sen Bu Satirlari Okurken...

Sen bu satırları okurken ben çok uzaklarda olmayacam.
Dizimi kırmış baş ağrılarımla birlikte bilgisayarıma bön bön bakıyor olcam.
Hatta herzamanki gibi cümlelerimin düşük olduğunu farketmiş, ama nasıl düzelteceğimi bulamamış ta olabilirim.

Biliyormusun artık kendimde bi hata bulduğumda üzülmüyorum,içim içimi yemiyor.
Önce deve diyorum (kendime) neren doğru ki, sonra ha ha diyorum (etrafımdakilere) benden farklı değilsiniz...

Sonra yine canım sıkılıyor ama dert etmiyorum, nasıl olsa dünyayı düzeltemiyorum.
Aslına bakarsan kendimi bile düzeltemiyorum.
Gözlerimi kapattığımda yanında olmak istediğim biri yok.
Aslında var ama biliyorum  o da herkes gibi onun için tınlamıyorum.
İşte bu yüzden hayal de kurmuyorum.
Kızgın kumlardan serin sulara atlama isteğim  yok, plajda güneşlenmek te istemiyorum.
Zaten güneşe allerjim var.
Evimde oturmak hart hart kaşınmaktan daha iyi...
İşte onun için sen bu satırları okurken ben yine aynı yerde pinekliyor olacam.