Küsemiyorum

Bi insanın küsemediği için üzülmesi nasıl bi duygudur sınflandıramadım.
Bu gün hiç beklemediğim bi şekilde, görüşmediğim iki üniversite arkadaşım bayram ziyaretime geldi.(İkisi evli)
Normalde başka bi şehirde yaşıyorlar evim onlar için yol üstü olduğundan gelmişler.(Benim özlediklerine inanasım gelmiyor doğrusu)Yinede sağolsunlar diyorum.
Onları misafir ederken ve yollarken yüzümde gülümseme kalmış olsa da düşününce çok  hassas olduğumu bildikleri bi konuda umursamazca yorumlar yapıp dalga geçtiklerine en ağır lafları en yakınlarımdan duyduğuma hala inanamıyorum.Beni kırmış olabileceklerini bir an bile düşünmediler(ki hala da düşünmüyorlar)
Hatta bu konu haricinde kırgınlığıma sebep olan bi çok şeyi de umursamadan ailemin yanında 'bu ne vefasız kız yaa' diyebildiler :)
Benim yerimde başkası olsa muhtemelen, önce ne kadar kırgın olduğunu anlatır sonra tekrarlanması durumunda en ağır laflarla onları paçavraya döndürürdü.Ben ne yaptım onları en iyi şekilde ağırladım sıcak bi ortam oluşması için kendimi paraladım.
(Konu çok uzadı belkide onlar için bu satırlar bile deymez.)
Şimdi işin ilginç tarafına geliyorum.
İşin ilginç tarafı iki gündür kendimi şişirip durduğum pek sevgili bir arkadaşımı aradım ve biliyormusun bana kim geldi diye havadis verdim.Halbuki korkunç bir küsüşün eşiğindeydim.Eminimki bu olay olmasa onu uzun süre  aramazdım.Ama bunu ona anlatmayacaktım da kime anlatacaktım.Ya da ona anlatmasam tadı tuzu mu kalırdı.
Üfff anlamadım gitti.
Şimdi bu benimki lahana turşusu mu perhiz mi nedir yaa?